Winterwandelen of modderworstelen?
Gisteren was het zover: de winterwandeling van WS78, de wandelvereniging die “onverharde paden” iets té serieus neemt. Met een dappere groep van vijf besloten we de uitdaging aan te gaan. Startpunt: landgoed Mariënwaerdt, bij de Stapelbakker, voor een stevige 20 km. De weersvoorspelling? Regen. Maar rond 12:00 uur zou het droger worden… zeiden ze. We gingen het meemaken.
Met zo’n 340 andere waaghalzen stonden we aan de start. Gelukkig was er nog nét een plekje voor onze auto (misschien waren anderen bang geworden?). Vol goede moed vertrokken we richting de Poort bij de Notenlaan. Even dachten we: “Hé, dit gaat prima!” Maar toen… veranderde de weg in een modderfestival. Onze schoenen? Strak vastgeveterd, anders zouden ze nu waarschijnlijk een eenzaam bestaan leiden ergens in een plas klei.
Kijken naar de omgeving zat er niet echt in—niet dat weilanden in de regen nou zo’n spectaculair uitzicht bieden. De herten hadden zich wijselijk verstopt, waarschijnlijk met een kop warme chocolademelk onder een boom. Na een spannende spoorovergang (altijd een hoogtepunt) liepen we eindelijk weer op asfalt. En wat bleek? Asfalt is… saai. Heel saai. En we waren niet de enigen die dat vonden.
Na 10 km bereikten we onze redding: de soep/koffie-stop in Tricht. Arkelshoef was afgehuurd, maar blijkbaar had niemand ingecalculeerd dat 340 wandelaars honger krijgen. Het was vechten voor een plekje en de enige échte winst zat in de dixies buiten. De kerriesoep was gelukkig wél een succes.
De tweede helft van de tocht werd een stuk leuker. Niet alleen omdat het droog werd, maar ook omdat we langs de Linge liepen—altijd leuk om even huizen te gluren en je af te vragen waarom je daar niet woont. Na een blik op het stoomgemaal de Neust (helaas geen foto, te veel modderstress), doken we weer de blubber in.
Gelukkig bracht de Fruitpost bij de familie Van Doorn verlichting. Even uitrusten, een appeltje wegwerken en… jackpot: paaseitjes en pepernoten! Blijkbaar had iemand de seizoenskalender genegeerd, maar niemand klaagde.
Bij de Machinedreef (wat een belachelijke naam voor zo’n prachtige bomenlaan) vielen ons ineens overal naamplaatjes aan de bomen op. Google bracht uitkomst: je kon een boom adopteren. De vraag is alleen… krijg je die dan ooit nog te zien met al die modder?
Het laatste stuk ging over de Notenlaan, die zo heet omdat er een overload aan walnotenbomen staat. Hier moesten we nog wat waterplassen trotseren, maar wonder boven wonder haalden onze schoenen redelijk droog de Stapelbakker. Tijd voor een drankje en toen… huiswaarts. Missie volbracht!
