De dag begon met een dichte mist die als een zachte deken over het landschap lag. Voor de vroege fietsers betekende dit een uitdaging, vooral voor degenen met een bril die constant besloeg. Maar voor de wandelaars was het enkel een kwestie van een beetje vocht op de jas en schoenen, veroorzaakt door de dauw op bladeren en spinnenwebben.
We zetten onze eerste stappen in het Vroege Vogelbos, een gebied dat telkens weer iets nieuws lijkt prijs te geven. Vandaag ontdekten we onbekende paadjes, verborgen tussen de bomen. De gevallen bladeren, die als een goudgeel tapijt over de grond lagen, en hier en daar een omgevallen boom maakten het soms lastig om te zien waar het pad precies liep. Maar juist dat gaf een avontuurlijk gevoel: het idee dat we iets nieuws verkenden, alsof we ontdekkingsreizigers waren in onze eigen omgeving.
Na een paar kilometer bereikten we het Kromslootpark. In plaats van het natte gras te trotseren, kozen we deze keer voor een verhard pad. De schapen die we onderweg tegenkwamen, waren zichtbaar op hun hoede. Bij onze nadering keken ze ons even aan en besloten toen snel een schuilplaats te zoeken onder de grote, stevige bomen. Hun dikke vachten leken hen goed te beschermen tegen de ochtendkou.
Helaas viel ons oog ook op minder mooie dingen: lege lachgaspatronen verspreid over de grond. Blijkbaar hadden sommigen een andere manier nodig om plezier te beleven. We konden er alleen maar met ons hoofd over schudden. Gelukkig had onze wandeling een gezonder doel en genoten we volop van de frisse lucht en de natuur om ons heen. Ook lege verpakkingen van frietjes en hamburgers lagen her en der verspreid, achteloos achtergelaten door mensen die hun afval niet mee terugnamen. Jammer, want de natuur is zoveel mooier zonder die ongewenste rommel.
We liepen verder langs het water bij de Gouwen, een schilderachtige wijk in Haven, waar charmante huizen en sierlijke bruggetjes een idyllisch beeld vormden. Hier, in de stilte van de ochtend, weerspiegelden de bomen zich in het gladde wateroppervlak, alsof de wereld even stilstond. De serene rust werd slechts onderbroken door het zachte gekabbel van het water en het geritsel van bladeren onder onze voeten.
Plotseling zagen we in de verte een silhouet opdoemen. Een donkere gedaante, stilstaand en mysterieus. Even twijfelden we. Wie zou het zijn? Maar naarmate we dichterbij kwamen, verscheen een glimlach op onze gezichten. Het was Geert! Zijn onverwachte aanwezigheid bracht direct een vrolijke sfeer in de groep. Hij sloot zich bij ons aan en samen liepen we het laatste stuk terug naar het Eksternest.
Daar aangekomen besloten de meesten om nog even naar binnen te gaan voor een warm drankje. De herfstige ochtendlucht had ons fris gemaakt en een kop koffie of thee was precies wat we nodig hadden om weer op te warmen. Terwijl we in de gezellige ruimte zaten, keken we terug op een prachtige wandeling. De mist was inmiddels opgetrokken, de zon probeerde voorzichtig door te breken en we voelden ons voldaan.
Deze ochtend had alles wat een herfstochtend zo mooi maakt: de mysterieuze nevel, de geur van vochtige aarde, het ritselen van bladeren, een vleugje avontuur en natuurlijk goed gezelschap. Met een tevreden gevoel sloten we de wandeling af, al dromend over de volgende ontdekkingstocht in de natuur.
