De weekendwandeling van vandaag bracht ons naar Vleuten en het Maximapark, en natuurlijk kon een bezoekje aan Kasteel de Haar bij Haarzuilens niet ontbreken. Maar eerst moesten we onze auto’s bevrijden uit hun ijzige greep—krabben, krabben en nog eens krabben. Daarna een spannende rit door de mist, alsof we in een goedkope horrorfilm beland waren.
Eenmaal aangekomen bij de parkeerplaats Anafora zetten we onze eerste stappen vol goede moed. De zon besloot gelukkig al snel dat ze ook zin had in een wandeling en kwam tevoorschijn. De route hield het spannend: geen enkele hint over de ondergrond. We kregen een gevarieerd aanbod voorgeschoteld—zandpaden, graspaden met modder (extra uitdaging), keurig aangeharkte paden en fietspaden. Gelukkig hoefden we nauwelijks op de rijweg tussen de auto’s te laveren, want met onze frisse ochtendreflexen was dat wellicht niet goed afgelopen.
De eerste échte test van de dag: een slootje met twee wankele planken erover. De vraag was: doen we een ninja-sprong of gaan we als verstandige burgers omlopen? De groepsdruk was voelbaar, maar sommige waaghalzen besloten hun innerlijke circusartiest aan te spreken en trotseerden de oversteek. Geen natte voeten, dus missie geslaagd!
Na bijna 10 km bereikten we onze rustplek: ’t Wapen van Haarzuylens. Koffie en lekkernijen brachten ons weer tot leven, waarna we ons avontuur voortzetten naar het landgoed Haarzuilens. Prachtige paden, indrukwekkende uitzichten op het kasteel, en een frisse dosis geschiedenis (lees: excuses om even stil te staan en uit te hijgen).
De terugweg voerde ons langs de Haarrijnse Plas, waar we genoten van bloesems, krokussen en sneeuwklokjes. Het voelde als een warm welkom van de lente! Zelfs de ooievaars zaten al knus op hun nesten—hoogstwaarschijnlijk druk bezig met het plannen van de babyboom van 2025.
Als kers op de taart sloten we af bij het Parkrestaurant Anafora, waar een verfrissend biertje (of iets sterkers voor de slootoversteek-veteranen) op ons wachtte. Gelukkig hadden we gereserveerd, want de rest van Nederland leek ook te hebben bedacht dat dit dé plek was om te zijn.
Bij de parkeerplaats stonden de auto’s ondertussen in de rij voor een plekje, maar wij stapten tevreden en voldaan in—weer een topwandeling met fantastisch weer achter de rug!
