Na de Vierdaagse is voor de wandelaars geen weg meer terug… letterlijk.
Want stilzitten? Dat doen we wel als we oud zijn. Dus hup, vandaag naar Zaandam met een clubje van acht wandelliefhebbers, verzameld bij de Vrijbuiter (die naam alleen al belooft avontuur). Vol goede moed vertrokken, tot we ineens oog in oog stonden met een industrieterrein. Even dachten we dat de route ons via een lopende band door een fabriek zou leiden. Maar gelukkig: al snel doken we de woonwijk in, waar elke straat een soort architectuur-bingo was.
De hoogteverschillen tussen weg en water gaven het gevoel dat we een soort mini-Alpentour deden, maar dan met bruggetjes, slootjes en een kans van 37% om natte sokken te halen.
Eerste koffiestop: een tennisvereniging. De koffie kwam uit een automaat, maar smaakte alsof hij persoonlijk was ingeschonken door Roger Federer. Bonuspunten voor het gratis speculaasje dat waarschijnlijk meer liefde bevatte dan sommige relaties. En alsof dat nog niet genoeg was: Ellen (moeder van Natasja) liep toevallig ook mee! Dus lekker bijkletsen over wat we volgend jaar weer voor gekke wandelingen gaan doen (berg op, berg af, ijsje erbij?).
Verder richting Koog aan de Zaan, door gezellige paadjes en groen polderland dat rechtstreeks uit een folder van het Nederlands Bureau voor Toerisme leek te komen. Tweede koffiestop? Natuurlijk bij nóg een tennisvereniging (blijkbaar dé hotspot voor wandelaars). Zelfde koffiemachine, ander koekje — deze keer een wafeltje dat zó goed was dat we overwogen het recept te ontfutselen.
Daarna trotseerden we het centrum van Zaandam. Zonder te shoppen! Ja echt. We hebben de winkels stoïcijns genegeerd, al lonkte HEMA wel heel verleidelijk. Na wat hoogbouwfilosofie over flats die wel erg knus tegen elkaar aangebouwd zijn (“ze kunnen elkaar zo de krant aangeven”) trokken we weer richting rust.
Maar toen… snackbar Westzaan. De geur van ijs lokte ons als tekenfilms naar een suikerspin. We waren niet de enigen: de eigenaar draaide de beste omzet van het jaar en mag maandag van zijn ijsverdiende centen op vakantie. Terecht.
Bij de Vrijbuiter werd nog even geshopt met korting (want ja, korting = extra motivatie) en een gratis bakkie koffie maakte het feest compleet. De inschrijfbetaling in contanten bleek een soort wiskundige puzzel, maar we zijn wandelaars, geen opgevers.
Volgende stop? De Heuvellandse in Limburg op 6 augustus. Of toch weer een wandeling aankomend weekend? Jep, we gaan weer. Want wandelen = leven. Mét koffie en koekje graag.
